Στην Κέρκυρα υπάρχει το έθιμο να φτιάχνουμε λουκουμάδες την παραμονή του εορτασμού του Αγίου Σπυρίδωνα αλλά και τις παραμονές άλλων γιορτών. Το έθιμο αυτό το συναντάμε σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας. Είμαστε όμως, οι Έλληνες, οι μοναδικοί που γευόμαστε αυτό το υπέροχο γλυκό; Αν αναλογιστούμε πόσο εύκολο, απλό και φτηνό είναι το έδεσμα αυτό σίγουρα όχι.
Σχεδόν κάθε λαός, και όχι μόνον εμείς οι Μεσόγειοι έχει και ένα παρόμοιο γλύκισμα. Από την Κίνα (εκεί τον έχουν για ψωμί χωρίς βέβαια να είναι μελωμένο), μέχρι την Αμερική συναντάμε διάφορες μορφές ζυμαριού τηγανισμένου με λάδι, με μέλι, ζάχαρη σιρόπι, μαρμελάδες σοκολάτα, ακόμα και με τυρί (κάτι πού κάνουμε και εμείς με τους λουκουμάδες μας.
Οι Ισπανοί έχουν τα bunuellos, και οι Γάλλοι τα beignets, οι Πορτογάλοι τα sonhos πού τα φτιάχουν με λεμόνι και σιρόπι κανέλλας (σαν την δική μας την κρητική κανελλάδα).
Οι Ιταλοί το zeppole, και το κιάκερε, κάτι παρόμοιο με τους δικούς μας τους λουκουμάδες. Φτιάχνονται στην γιορτή του San Giuseppe, στα τέλη Μαρτίου και σερβίρονται με κρέμα πορτοκάλι και βύσσινο.
Εμείς μάλλον δανειστήκαμε τον λουκουμά, τουλάχιστον ως ονομασία, από το τουρκικό lokma. Οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων και γενικώς του χρόνου, και πιθανόν το πρώτο τέτοιου είδους γλυκό να το έφτιαξαν οι Ρωμαίοι, και να του έδωσαν το όνομα “scribita”. Αυτές οι τηγανητές μπάλες από ζυμάρι του 2ου π.Χ. αιώνα, γίνονταν από βρεγμένο ζυμάρι, το οποίο ρίχνανε σε καυτό λίπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου